Lynn Van Hoof

De doorn van haar roos prikt haar slapende hand, wit als sneeuw ligt ze met glazen muiltjes in de glazen kist. Ze tikt als dood de uren weg langs haar bloedrode kapmantel, het mandje rot weg in de stilte van de eeuwigheid. Geen fee weet raad, tranen stromen langs ontroostbare wangen, de heks lacht om wat lijkt een onuitwisbare dood. Maar er is nog die ene kus.

Ik zal mythen verkrachten, helden doen vallen en goden temmen. Het haviksoog zal sluiten, de hamer niet meer bliksemen en de brandende struik dooft. De witte duif wordt als raaf zo zwart.

Tijd kent geen grenzen dus breek me niet maar vul me aan als een puzzelstuk steeds dichter, pijnlijker gekraak dat zachtjes verdwaalt in alle relativiteit

Op het perron van Brugge, Berchem, Brussel, al dan niet centraal met een verslaving aan pijn in de hand, tussen de vingers. Zenuwen geprikkeld door sporen, glinstering in de ogen. Spoor me op en neem een sprong. Alsof nooit bestaat.

Het bloed zwelt en kruipt waar de pijn mijn ogen verblindt in woede Wonden branden binnen mijn lijf, doorgestoken kaart, messcherp gedrocht Ik praat, ik lig neer, in de goot sterven wij eenzaam in kruipend bloed.

Excentrieke sterrenkijkers, het werk van de vader uitpluizen in roestspijkers onder haar naam, volle maan. Een flits in het kader, een huil langs de laan, zijn pijnlijke schreeuw, beest, angstig leven in het duister. Het bijt, zij verbleekt niemand hoort zijn gefluister, een verloren gebed.

Het is alsof ik in een spiegel kijk, met een klein verschil in lichtschakering. Grijs wordt flikkerend blauw, vol levenslust en jongere jeugd. Gebroken glas binnenin, zachte bolsters. Ik kijk in een spiegel met slechts een klein verschil in lichtschakering.

Als het waar is wat ze zeggen en beloven, dan kunnen we gerust onze hoofden in kussens dopen, dromen laten en genieten van het ware. Toch maken beloftes een niet te innen schuld en moeten we het zelf zoeken in dromen en wensen, diepe verlangens en een fantasie als streling van hoop.

Jij bent vergif sluipend door wat ooit van mij was, mijn gezichtsbedrog, een illusionist die met zichzelf moordt. Ik luister en leef in je zinnen, een verslavende nachtmerrie die als een school critici, mij niet meer redt. Mijn ongeboren kind, verspild tussen radioactief afval, een verdroogde vrucht nog voor het groeien kon.

Soldaten marcheren doelloos door nevelige niemands landen doordrenkt met dood en verderf. Offensieven breken linies en defensie scheurt. Lijken liggen in prikkeldraad tussen wolken van mist. Bloedrood lopen menige ogen door en hakken in op houten, onschuldige gezichten met vergeten namen. Een kleine wereld in een groot lichaam. Er woedt een oorlog in mijn duister hoofd.

Donkerhuidig glas in mijn schubbig vel, bloed dat langs mijn polsen vloeit. Een shot pijn, zoete geur van wraak zweeft door mijn hoofd. Brul aapjes in de takken van mijn geweten, neergeschoten door een fel brandend licht. Zachtjes neerkomen op een spijkerbed en toch verzinken in een diepe slaap.

Ik fiets door straten, steegjes geplaveid met angstsporen, de idee, het, ongeduld van autowrakken. Rokerige gedachten, nee, verslavende, verslaafde gedachten, hersenkronkels kronkelend langs zeilschepen op de vinnen van mijn monster, gedreven door een driftkop verborgen in mijn hoofd, met gedachten, gedichten, fietsen over straat.

Dagdromen Angstdromen Pijndromen Koortsdromen Bedrogdromen Vage dromen Kunstdromen Fantasiedromen Droomreizen Ware dromen Werelddromen Poëtische dromen Passiedromen Romantische dromen Erotische dromen Liefdesdromen Toekomstdromen Samen dromen, droomleven.

Delete controle, alternatieve atomen, de vleugels opgesloten op het einde van het thuisfront. Geef me de sleutel naar vrijheid en ik transformeer naar een motto klaar om nooit meer te zwijgen.

De stilte van sneeuwvlokjes die me plots godsvruchtig maken, alsof ik wil bidden voor een leven dat het waard is om te lijden zachtjes landend op mijn koud gelaat en toch smelten voor de warmte van mijn hart alsof ze me willen vertellen dat ik wél iemand ben.

De brug breekt en waait in zand korrels uit elkaar steen voor steen bedorven cement, vertrappelde droom luister naar het zwijgend gedreun, knappende balustrade een kind stort als volwassene neer in het puin van zijn gevallen brug.

Als een weerspiegeling van kleur in het snelstromende water gaan wij voorbij. Op snelwegen langs voorbij suizende stiltes fluisteren wij onhoorbaar verdrongen talen. Praat niet langer over vervlogen dromen, zwijg stil en hoor hoe hij de nacht verbreekt in spiegels van verlossing.

Er is die ene droom waarin je me zachtjes vermoordt. Elke klinker en mede klinker vergaan onder jouw vinger. Alle komma's verdwijnen, waar leegtes verschijnen als eerste getuigen. Woord voor woord word ik uitgedund tot enkel spatie en punt.