Lynn Van Hoof

Jij, roze wolk hoog boven mij. Ook jij kent je regenbuien en donderwolken, je stormwinden en sneeuwstormen, je hagelstenen en hittegolven... Dus vertel me niet dat je enkel zonneschijn ziet.

Jij, lichte iris die mijn nachtelijke pupil verwarmt met glanzende tijden en volle zinnen. Enkel jij ziet mijn beeld. Jij, zachte honingbloem laat mijn nachtvlinder drinken van je verspilde nectar. Honingzoet omhelzen je paarse blaadjes mijn gemoed. Jij, de fluisterende wind langs mijn kale kruinen waarin zonder jou geen vogel zingt of de lente langs mijn wortels kruipt. Jij, moederkloek die haar uitgespuwd koekoekskuiken in haar vleugels wiegt, een traan wegpinkt, zonder vraag, zonder antwoord.

Ik ben geen stil water ook niet zoet. Ik ben wel diep, donker, diep doods. Mijn strand is bezaaid met oliegestikte vogeld die ik weg wil spoelen. Mijn water reflecteert al lang geen zon meer, maar verblindt zijn eigen pracht

Ze zeiden: 'Het leven gaat voort' Nee, het staat stil, moeilijk onder woorden te brengen niet weg te slikken. Je moest te vlug weg en liet ons vragend achter Bang dat je ons vergeten zou. Een kans kregen we niet We weten niet Hoe je ging zijn koppig, speels of vrolijk? We weten het niet Maar, kleine ster, uitdoven doe je niet Schitter hoog, zoals je hier ook zou doen.

Droog mijn tranen en draag ze als diamanten naar warme kussens en frisse cocktailglazen naar stille gronden en flikkerende kleurschakeringen naar hoge dromen en verre waarheden naar diepe waters en spiegelbeeldrimpels naar klassieke tijden en gevorderde toekomsten naar groten der aarde en hopende wensputten om ze dan neer te leggen in het zand van die ene plaats waar ik nooit was.

(Twee korte gedichten, de laatste meer als grap) Droomgedicht Ik ben een dromer ik droom dromerige dromen die zichzelf dromen en gedroomde dromen worden. --------------------------------  Een koe Zou een koe over het leven nadenken, ook tijdens het herkauwen?

Als een eenzame kerktoren, traditioneel Tussen glaswerk en stalen gebinten. Als een leeggetrokken magazijn, koud en Zonder voetstappen geen ziel kijkt om. Zo glijdt de kogelhuls langzaam langs dorre grassprietjes. Zo vliegt aan de horizon de laatste kraai gebroken weg.

Verjaagd en verslagen als uitschot dolend tussen levensdoel Filosofen in vele gedaanten en servanten richting doods doel besloten dat dood de levensles beslist.

Droom nooit van mooie eindes of prachtige glimlachen  in het bijzijn van betraande handen en nevelschimmen vertrouw nooit het gezicht achter je in de spiegel