Lynn Van Hoof

Hoofd achter hoofden verborgen van de dood glimlachend om het plezier tijdens één van de laatste ademtochten. Vergeten woorden, maar namen in herinnering zonen, dochters en hun kinderen lachend om de grappen en grollen van nonkels en neven. Toch weer eens, nog een keertje samenzijn.

De omarming van een droom... Vergeef me mijn ongeduld, ik wens immers niet anders dan de slaap al dan niet eeuwig. De roes die sluimerend op me wacht en waar ik woelend steeds meer afstand van neem. Herinneringen en angsten staan in de weg, projecteren nachtmerries op mijn netvlies. Kwaad en gefrustreerd draai ik mijn vermoeide lichaam nog maar eens een keertje om.

Bloed in de straten, met zotten die er in zwemmen, gulzig drinkend van het vocht dat hen blind maakt. Hoofden draaien in de richting van de vreemde, uniekeling van de apocalyps, de uitroeiing, de bloedvloed. Geschrokken verder,  op zoek naar herkenning, verschroeid door zij die niet begrijpen.

Ik heb maar twee foto's van je. Eentje in het verboden trouwalbum. En eentje op je doodsprentje.

Zorgend en bezorg Willen of niet Lijdzaam toekijkend Hoe ik steeds meer Mezelf word Ik lijk op hem Maar ook op haar Dat maakt me dan weer Steeds meer Uniek

Duiker verdwijnt Vader verdwijnt In de golven Van de zee Van vroeger Beste vriend Blaffend naar De duiker die plots Verdwijnt In de golven Van de zee Van mij.

Kunstige gezichten Geplaasterd op affiches Professoren wijzen ‘Schandalig!’ roepen ze Vel over been Gemaakt, geknutseld Uiteindelijk Gebroken Waar is de tijd van Marilyn Monroe En nog verder Van Pieter Paul Rubens?

Engelen zuchtend onder het gewicht Van een verziekte Aarde. God, hij kijk niet meer om naar zijn discipelen. Zij vieren het feest van de geboorte van zijn zoon, maar zien niet de pijn die heerst. Vermoorde zonen, verkrachte dochters en niemand, maar geen ziel, die denkt Het is gedaan met de schoonheid.

Kinderstemmen galmen langs de muren van de gewetenskerk. Willen, maar niet mogen.           (Want het is niet juist) Kattenogen bliksemen en vingertjes wijzen op de jonge, radde tongen.          (Want zij menen niet) Regeltjes viseren speelse kittens. 'Volg de rij, volgens de wil van de verknochte maatschappij!' zegt moeder eed          (Want zij weet best) Opstand, paniek! Breken van de linie. In koor: 'Gedoog niet ketens, omarm Ik, Ego!'

De man had geen gezicht ooit weggevaagd of afgenomen. Horen of zien hoefde hij niet, lippen volslagen onnodig. De man zonder gezicht leefde sober, maar gelukkig, wereldvreemd, toch zonder wereldprobleem.

Ontloken liefde vermoord In de armen van vriendschap Vermeden door één ieder die Het uitspreken wilde. Barmhartige Samaritaan kent niemand, niemand kent hem. Struikelend in de polders van ons nietig bestaan. Machteloos tegen de kracht de oerkracht zijn wij verloren, gebroken Ramen symboliek van woede en pijn slechts emotie loos, gevangenen en binnenkort verbranden. Symbolisch bestaan wij niet, wij zijn slechts parasieten, ziekteverspreiders op het lichaam. Het lichaam dat ons leven geeft, maar waarvan wij Leven nemen…

Vuren, bevend en trillend onder het gelach van mijn gepijnigde keel. Droge lippen kapotgebeten door hebberige tanden. Klauwend naar de angst in mijn ogen. Geratel, gereutel en ter dood veroordeelden der vereenzaamden. Ik voeg me bij jullie en reutel mee, speeksel omklemt onze strotten en praten, dat kunnen wij niet. Roepen, schreeuwen Gillen om pikkende spreeuwen. Verkleumd gekneld en verkocht slaaf van goedertierenheid, slavin gestoord door praatjes en hun makers. Verduistering, stemmen waarvan slechts één verwarmt, omarmt en zinnig klinkt. Omhels me in jouw verloren, verdronken krankzinnigheid. Ik drink ervan, ik eet ervan, ik kruip ervoor.

Zoeken naar glinsteringen en fonkelingen zonder ogenblikkelijk de ogen te richten op het mooiste juweel, vergeten zij de opdracht, bezwijken aan hebben, kameraden laat ons de schoonheid doden! Iedereen wil de wereld, maar één ieder krijgt niets, nul, nooit. Zo is de wet, de natuur. Slecht één persoon blaat en balkt in gelukzaligheid. Zonder goud, macht en smacht. Kortzichtig, ontdaan bekijkt men hem. Schreiende onmacht overmeestert hen die weten wat zij kennen, noemen het volk in verval. De onwetendheid bracht de dood, zij hebben gemoord, zijn vermoord. Engel Leer ons Leven!

Kruipen naar elkaar betraande gezichten op zoek naar de verlichting van geest de verduistering van lichaam angstig bedorven in hun krot Handen vlechten vingers in elkaar verdorde ogen zien niet meer wat de wereld zijn kan voor hen, die liever stervend neergaan dan op te staan met het kruis.

De stilte wenkt Woedt in me Als een storm Broeit in me Als een vlammenzee Ongeloof De stilte wenkt Omarmt me Als een moeder Grapt met me Als een vader Vol ongeloof De stilte wenkt De nacht lacht De maan danst Alles danst In ongeloof Behalve ik Ik sta stil In de stilte Van de broeierige woede e Geloof me toch